ਮੈਂ ਸਮੀਖਿਆ {2.5/5} ਅਤੇ ਸਮੀਖਿਆ ਰੇਟਿੰਗ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਸਟਾਰ ਕਾਸਟ: ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਬੱਚਨ, ਅਹਿਲਿਆ ਭਾਮਰੂ
ਡਾਇਰੈਕਟਰ: ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ
ਮੈਂ ਮੂਵੀ ਰਿਵਿਊ ਦੇ ਸੰਖੇਪ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ:
ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਮੋੜ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਅਰਜੁਨ ਸੇਨ (ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਬੱਚਨ) ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ, ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬੇਰਹਿਮ ਮਾਰਕੀਟਿੰਗ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਇੰਦਰਾਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਰਿਆ (ਰੇਆ) ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਰਲ ਡੇ) ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ 3-4 ਦਿਨ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਗਾਹਕ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪਿੱਚ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਰਜੁਨ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਲੇਰੀਂਜਲ ਕੈਂਸਰ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹੈ, ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੈਂਸਰ ਜੋ ਲੈਰੀਨੈਕਸ ਦੇ ਟਿਸ਼ੂਆਂ, ਜਾਂ ਵੌਇਸ ਬਾਕਸ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਸਾਲ ਕ੍ਰਿਸਮਿਸ ਦੇਖਣ ਲਈ ਨਾ ਜੀਵੇ। ਅਰਜੁਨ ਚਕਨਾਚੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਹ ਗੁਜਾਰੇ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਘਰ ਹਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਕੱਢ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਸੁਬੋਧ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ‘ਤੇ, ਉਹ ਦੂਜੀ ਰਾਏ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਡਾਕਟਰ ਜੈਅੰਤਾ ਦੇਬ (ਜਯੰਤ ਕ੍ਰਿਪਲਾਨੀ) ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਚੋਟੀ ਦੇ ਕੈਂਸਰ ਮਾਹਰ ਹੈ। ਉਹ ਧੀਰਜ ਨਾਲ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਕਈ ਸਰਜਰੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਨੂੰ ਲੰਘਣਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੋ ਸਾਲ ਵਧਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਰਜੁਨ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਜਰੀਆਂ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਮੁਨਾਉਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋਰ ਟੁੱਟ ਗਿਆ। ਅੱਗੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਬਾਕੀ ਫਿਲਮ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਸਮੀਖਿਆ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ:
ਆਈ ਵਾਂਟ ਟੂ ਟਾਕ ਅਰਜੁਨ ਸੇਨ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ‘ਰਾਈਜ਼ਿੰਗ ਏ ਫਾਦਰ’ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਹੈ। ਰਿਤੇਸ਼ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਪਟਕਥਾ (ਤੁਸ਼ਾਰ ਸ਼ੀਤਲ ਜੈਨ ਦੁਆਰਾ ਵਾਧੂ ਸਕ੍ਰੀਨਪਲੇ) ਆਮ ਮਨੋਰੰਜਕ ਪਲਾਂ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੈ ਪਰ ਸੂਖਮ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਰਿਤੇਸ਼ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸੰਵਾਦ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਅਤੇ ਸਿੱਧੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ।
ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਉਹ ਕਮਰਸ਼ੀਅਲ ਟ੍ਰੋਪਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਜੋ ਦੂਸਰੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਜੋ ਉਸਨੇ ਸੀਮਤ ਖੁਰਾਕਾਂ ਵਿੱਚ, PIKU ਵਰਗੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਸੀ। [2015]. ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਤੁਰੰਤ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਅਜੀਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਇੱਕ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਤਰ ਨੂੰ ਲੰਘਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੀਨ ਵੱਖਰੇ ਹਨ ਪਰ ਉਸਦੀ ਧੀ ਰੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਖਾਸ ਹਨ। ਦੋ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਜੋ ਯਾਦਗਾਰ ਹਨ ਉਹ ਹਨ ਜਦੋਂ ਰੀਆ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਦਾਗ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਹੋਈ ਰੀਆ (ਅਹਿਲਿਆ ਭਾਮਰੂ) ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਨੈਨਸੀ (ਕ੍ਰਿਸਟੀਨ ਗੋਡਾਰਡ) ਦਾ ਟਰੈਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਅਰਜੁਨ ਦਾ ਆਪਣੇ ਡਾਕਟਰ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਪਰ ਪਿਆਰਾ ਹੈ।
ਉਲਟ ਪਾਸੇ, ਕਹਾਣੀ ਸਮਾਂ-ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਛਾਲ ਮਾਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ, ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਹਫ਼ਤੇ ਜਾਂ ਮਹੀਨੇ ਜਾਂ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ ਹਨ। ਕੁਝ ਪਹਿਲੂਆਂ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਧੀ ਦਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਬੰਧਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਅਰਜੁਨ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪਹਿਲੇ ਅੱਧ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਦੂਜੇ ਅੱਧ ਵਿਚ ਅਚਾਨਕ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨੈਤਿਕ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਲਮ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਲਈ, ਇੱਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਰਜੁਨ ਦਾ ਆਪਣੀ ਧੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਾਲ ਹੀ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਕਦੇ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਇੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਵਿੱਤ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਿਵੇਂ ਕੀਤਾ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਥਿਰ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ, ਫਿਲਮ ਦਾ ਇਲਾਜ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਾਸ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਫਿਲਮ ਦਾ ਟਾਈਟਲ ਇਹ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਫਿਲਮ ਦਾ ਜ਼ੋਨ ਕੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ – ਟ੍ਰੇਲਰ | ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ | ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਬੱਚਨ | ਰਾਈਜ਼ਿੰਗ ਸਨ ਫਿਲਮਜ਼ | ਕਿਨੋ ਵਰਕਸ
ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਸਮੀਖਿਆ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ:
ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਬੱਚਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਕੋਈ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਨੂੰ ਸਕ੍ਰੀਨ ‘ਤੇ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦੀ ਚਮੜੀ ਵਿਚ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਡਾਇਲਾਗ ਡਿਲੀਵਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਫਿਲਮ ਨਾਲ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਹੋਣਾ ਯਕੀਨੀ ਹੈ। ਪਰਲ ਡੇ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨ ਰੀਆ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ ਹੈ। ਅਹਿਲਿਆ ਭਾਮਰੂ, ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੈ। ਜਯੰਤ ਕ੍ਰਿਪਲਾਨੀ ਯੋਗ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਵਜੋਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੈ ਜੋ ਅਰਜੁਨ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੈ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਨਰਮ ਸਥਾਨ ਹੈ। ਕ੍ਰਿਸਟਿਨ ਗੋਡਾਰਡ ਮਨਮੋਹਕ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਰਜੁਨ ਨਾਲ ਫੋਨ ‘ਤੇ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸੀਨ ਵਿੱਚ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜੌਨੀ ਲੀਵਰ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਬਾਹਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ, ਉਹ ਪਿਆਰਾ ਹੈ। ਸੁਬੋਧ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲਾ ਅਦਾਕਾਰ ਸਮਰੱਥ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਕਨੀਕੀ ਪਹਿਲੂਆਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ:
ਤਬਾ ਚੱਕ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਭੁੱਲਣ ਯੋਗ ਹੈ। ਜਾਰਜ ਜੋਸੇਫ ਅਤੇ ਕੋਇਨਾ ਦਾ ਪਿਛੋਕੜ ਸਕੋਰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪਰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੈ।
ਅਵਿਕ ਮੁਖੋਪਾਧਿਆਏ ਦੀ ਸਿਨੇਮੈਟੋਗ੍ਰਾਫੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੈ। ਲੈਂਸਮੈਨ, ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਸ਼ੈਲੀ ‘ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੋਇਆ, ਆਮ ਸੈਰ-ਸਪਾਟਾ ਸਥਾਨਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ੂਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਕ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵੀਰਾ ਕਪੂਰ ਈ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਅਤੇ ਮਾਨਸੀ ਧਰੁਵ ਮਹਿਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਸਿੱਧੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ। ਸ਼ਬਾਨਾ ਲਤੀਫ਼ ਦਾ ਮੇਕਅੱਪ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਸਥੇਟਿਕਸ ਅਤੇ ਪੀਟਰ ਗੋਰਸ਼ੇਨਿਨ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪ੍ਰੋਸਥੇਟਿਕਸ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜ਼ਿਕਰ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਹੈ। ਚੰਦਰਸ਼ੇਖਰ ਪ੍ਰਜਾਪਤੀ ਦਾ ਸੰਪਾਦਨ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਫਿਲਮ ਸਿਰਫ 122 ਮਿੰਟ ਲੰਬੀ ਹੈ, ਪਰ ਕੁਝ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਥੋੜੀ ਲੰਬੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ 5-10 ਮਿੰਟ ਘੱਟ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਸਮੀਖਿਆ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ:
ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ, ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਇੱਕ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਬੱਚਨ ਅਤੇ ਅਹਿਲਿਆ ਭਾਮਰੂ ਦੁਆਰਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਜੇਤੂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਿਹਾਰ, ਸਿਰਲੇਖ ਅਤੇ ਅਮਲ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਇਹ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਹਿੱਸੇ ਲਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਇਸਦੇ ਬਾਕਸ ਆਫਿਸ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰੇਗਾ।
