ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਵਧ ਰਹੇ ਸਬੂਤ ਹਨ ਕਿ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਸੋਜਸ਼, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਸੂੜਿਆਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ (ਪੀਰੀਓਡੋਨਟਾਈਟਸ), ਸਿਰਫ਼ ਸਾਹ ਦੀ ਬਦਬੂ ਅਤੇ ਅਲਜ਼ਾਈਮਰ ਜਾਂ ਟਾਈਪ 2 ਡਾਇਬਟੀਜ਼ ਵਰਗੀਆਂ ਗੰਭੀਰ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ।
ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਾਇਆ ਗਿਆ? ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਾਇਆ ਗਿਆ?
ਓਸਾਕਾ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਜਾਪਾਨ ਦੇ ਖੋਜਕਰਤਾਵਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਗਾਰਗਲਿੰਗ ਇੱਕ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਲੱਡ ਸ਼ੂਗਰ ਨੂੰ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਕਲੀਨਿਕਲ ਵਰਤੋਂ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਧਿਐਨ “ਸਾਇੰਟਿਫਿਕ ਰਿਪੋਰਟਸ” ਜਰਨਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਅਧਿਐਨ ਦੇ ਮੁੱਖ ਲੇਖਕ, ਸਾਯਾ ਮਾਤਯੋਸ਼ੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਤਿੰਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਤਰਨਾਕ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਹਨ ਜੋ ਪੀਰੀਅਡੋਨਟਾਈਟਸ, ਜਾਂ ਦੰਦਾਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਟਿਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। “ਅਸੀਂ ਇਹ ਦੇਖਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੀ ਅਸੀਂ ਕਲੋਰਹੇਕਸੀਡੀਨ ਗਲੂਕੋਨੇਟ ਐਂਟੀਸੈਪਟਿਕ ਵਾਲੇ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਟਾਈਪ 2 ਡਾਇਬਟੀਜ਼ ਵਾਲੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ – ਪੋਰਫਾਈਰੋਮੋਨਸ ਗਿੰਗੀਵਾਲਿਸ, ਟ੍ਰੇਪੋਨੇਮਾ ਡੈਂਟੀਕੋਲਾ ਅਤੇ ਟੈਨੇਰੇਲਾ ਫੋਰਸੀਥੀਆ – ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਨੂੰ ਘਟਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।”
ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਿ ਕੀ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਇਕੱਲੇ ਗਾਰਗਲ ਕਰਨਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੀ ਜਾਂ ਕੀ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੀ, ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਭਾਗੀਦਾਰਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਸਿਰਫ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਗਾਰਗਲ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਗਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਐਂਟੀਸੈਪਟਿਕ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਗਾਰਗਲ ਕੀਤਾ।
ਨਤੀਜੇ:
ਅਧਿਐਨ ਦੇ ਸਹਿ-ਲੇਖਕ ਕਾਜ਼ੂਹੀਕੋ ਨਾਕਾਨੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਕਿ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਗਾਰਗਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਜਾਂ HbA1c ਪੱਧਰਾਂ ‘ਤੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। “ਪਰ ਜਦੋਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨੇ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਗਾਰਗਲ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀ ਸੰਖਿਆ ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਘਟ ਗਈ, ਬਸ਼ਰਤੇ ਉਹ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਦੋ ਵਾਰ ਗਾਰਗਲ ਕਰਦੇ ਹੋਣ।”
ਹਾਲਾਂਕਿ HbA1c ਪੱਧਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਮੁੱਚੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖੀ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਮਰੀਜ਼ ਐਂਟੀਸੈਪਟਿਕ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਗਾਰਗਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਅੰਤਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਅਤੇ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਛੋਟੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਕਮੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਬਲੱਡ ਸ਼ੂਗਰ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਬਿਹਤਰ ਸੀ।
(ਆਈਏਐਨਐਸ)
